Emmy Floris-Dekker
Emmy Dekker werd in 1931 geboren in Heerhugowaard-Noord als oudste in een tuidersgezin met 8 kinderen. Na de lagere school – een klein half uur lopen – volgde ze de huishoudschool en een paar jaar naaischool in Spanbroek om daarna haar moeder te helpen in het gezin. Over doorleren werd niet gesproken. Ook had ze in haar jeugdjaren verschillende betrekkingen, soms zelfs voor dag en nacht. Inmiddels was de familie verhuisd naar Opmeer.
Op 2e kerstdag werd ze bij een uitgaansavond gevraagd door Do Floris uit Obdam maar pas na enkele maanden sloeg de vonk over. Toen er in Obdam een tuindersbedrijf te koop kwam gingen ze er voor. 1 april 1956 kochten ze het bedrijf en een maand later trouwden ze. Uit het huwelijk werden 7 kinderen geboren in 9 jaar tijd wat natuurlijk veel drukte gaf. Gelukkig kreeg ze van verschillende mensen hulp in de huishouding.
Toen de kinderen ouder werden kwam er ook ruimte voor haarzelf: ze haalde haar rijbewijs, haar zwemdiploma, zat op verschillende clubs en liep de 40 MM-mars. En...hoewel ze vroeger verlegen was, werd ze zelfs voorzitter van de ouderenbond waardoor ze toch spreken moest in het openbaar, maar dat ging haar steeds beter af.
Waren de vakanties aanvankelijk een dagje of weekend weg, later volgden reizen naar Lourdes, Curaçao, waar haar dochter en schoonzoon woonden, en Australië naar een vriendin. Emmy was dol op de kleinkinderen, praatte en deed veel met hen. Groot was dan ook het verdriet toen in 2005 kleinzoon Peter overleed. Inmiddels was het bedrijf verkocht en waren Do en Emmy in Hoogwoud komen wonen. Toen de gezondheid van Do achteruitging werd de zorg voor Emmy te zwaar en verhuisde hij naar het toenmalige Zandhove, werd het een soort lat-relatie.
Zes jaar geleden overleed Do, kwam ze alleen te staan maar haar kinderen en kleinkinderen kwamen vaak op visite of hielden contact met haar via de tablet.
Drie jaar terug kreeg ze een lichte herseninfarct maar kon ze thuis blijven wonen. De laatste anderhalf jaar waren moeilijk: het overlijden van verschillende dierbaren, o.a. kleindochter Tamara, greep haar erg aan, maar ze hield zich kranig, vond dat ze hier nog nodig was. 10 Weken terug ging het niet meer. Ze werd bedlegerig en stopte met eten en drinken en nam bewust afscheid van iedereen. In de nacht van 29 maart kon ze het leven loslaten en kwam er een einde aan het leven van deze lieve, actieve en gelovige vrouw, moeder en oma.